İnsana Kaldıramayacağı Şeyi Yüklemeyiz
Serap Oruç
Sıradan bir günün kıpır kıpır sabah saati etrafı temâşa ediyorum. Bu temâşa başın içerisindekini (beyni) çalıştırmak ve kalp gözünü aydınlatabilmek için bir temâşa. Düşünmek için bir temâşa. İşaretleri okumak ve istikamet kazanabilmek için bir temâşa.
Adeta herkes için, her canlı için ayrı bir sahne kurulmuş ve her canlı ayrı bir oyun sergilemek için yola koyulmuş. Ne çok çeşit insan, ne çok çeşit kedi, köpek, sinek, arı daha birçok çeşit ve ne çok çeşit amaç, ne çok çeşit telaşe, ne çok çeşit koşturmaca... Her insanın, her canlının en temel derdi ortak aslında: Mide ve gözünü doyurmak.
Peki doyurmayı ertelediğimiz, gözden kaçırdığımız, sonrasında da çoğu zaman unuttuğumuz kalp gözümüz... Peki neden ona da midemiz ve gözümüzü doyurabilmek için gösterdiğimiz özeni göstermiyoruz?
Ne zaman rutinimizin dışında olumlu bir olay yaşasak kendimizden biliriz. Kendimizle övünürüz ve ne zaman olumsuz bir olay yaşasak, ne zaman yumurtanın kapıya kadar dayandığını hissetsek o zaman deriz ki; “Allah'ım! Bozma rutinimi.” Allah sanki kullarına daima olumsuzluğu yaşatıyor gibi başlıyoruz yanıp yakınmaya.
Oysa Allah'ın yarattığı her insana verdiği amacı için olan çabasının hediyesi amaç ne içinse, insanın tecrübe edeceği öğreneceği dersleri de oradan gelecek. Ne kadar ve ne için büyümek isterse insan, o mevzuda kendisini o kadar çok mengenede hissedecek.
Tek derdi mide ve gözü olan yaşadığı olumsuz olaylarda isyan edecek ne zaman olumlu bir olay yaşasa kendisi ile övünecek. Çünkü mide ve göz daima dünya içerisindeki dünyalık nimetlere yenilecek.
Lâkin derdi kalp gözünü doyurmak olan her gün yeniden yenilendiğini her yeni gün, yeni bir güzelliğin kendisine hediye edileceğini her gün farklı nimetle dünyadan nasipleneceğini bilecek.
Olumluyu, olumsuzu, olanı, olmuşu, olacağı anlamlandırma çabası verecek. Her halinde vakur duruşundan asla ödün vermeyecek. Kalbinde taşıdığı kuyudaki ışığı görüp kalp gözünü besleyecek, kalp gözünü asla ıskalamayacak.
Daima Allah'ın “İnsana kaldıramayacağı şeyi yüklemeyiz.” vahyine sığınacak dünyanın telaşesinde, koşturmacasında kalbini asla ihmal etmeyecek. Zira kalbini ihmal eden kalbedemez. Kalbedemeyenin midesi de gözü de asla doymak bilmez. Kalbedip kalp gözümüzü doyurabilenlerden olabilelim dileğiyle. Saygılar.
