Yine Mevsimler Geçecek Yine Baharlar Gelecek
Kadriye Doğan
Bahar ve yaz mevsimini kim sevmez ki değil mi? Yazın son günlerini yaşıyoruz şu günlerde. Yaz mevsimini hatırlayalım ne güzeldi. Kiraz ağaçları kırmızı küpelerini takıp süslenip püslendiler. Yemyeşil ağaçlar bal gibi meyvelerini sundu önümüze.
Yazın günleri ağaçlar hafif meltemlerle dans etmekte, kuş cıvıltıları ile en güzel melodilerini söylemekteler. Güzellik ile sessizce kendilerini yaratana şükretmekteler. Halbuki daha 4,5 ay önce kışın soğuğu ile adeta kuru odun dalları gibi değiller miydi? Kışın ayazı sert rüzgarları yapraklarını dökmüş, üzerlerinde ne meyvelerinden ne de çiçeklerinden bir eser kalmıştı. Zor günleriydi ağaçların; ne iliklerine kadar onları ısıtan güneş, ne de usulca köklerini sulayan yumuşak yağmurlar vardı. Lakin biliyorlardı yine bahar gelecekti. Bu kış elbet bitecek sıcak günler, yumuşacık meltemler yine gelecekti. Şimdi gün içine çekilmek ve hayatta kalmak ödevini yerine getirmek günüydü. Kurumuş dallarının derinliklerinde Cansu'yu sessizce yine gezinmeye devam ediyordu. Evet dallarına yuva yapan kuşlar, salıncak kuran çocuklar, gölgesinde dinlenen insanlardan hiçbiri ortada yoktu. Belki de ona bakıp ne bu hal diye kınıyorlardı onu. Ama aldırmıyordu ağaçlar. Biliyorlardı Bahar çok uzak değildi. Zor gününde yanında olmasalar da yazın yine geleceklerdi.
Yaşama azmiyle hiç umutlarını kesmediler ve yaz geldi, canlandı ağaçlar. Bahar ve yaz ne güzel değil mi? Ağaçların hayalini kurdukları her şey var. Cıvıl cıvıl kuşlar çocuk kahkahalarına karışırken, o güzel rengarenk tatlı meyveleri dallarını süslüyor. Evet yazın neşesiyle dalları dans eden ağaçlar bir şeyi daha biliyorlar. Yavaş yavaş sararan dökülen yaprakları onlara daima hatırlatıyor. Yakında geleceğinden eminler. Yine kış gelecek. Hiç telaş yok, yazı biraz daha uzatabilir miyiz diye bir çaba, meyvelerimi biraz kış için saklayayım diye düşünce, telaş yok. Arada şimşekler çakıyor etrafı yakıp yıktıkları oluyor ama biliyorlar ki arkasından yağmur yağıyor. Umudu sadece onu yaratan güneşi ve ayı, yazı ve kışı yaratan Allah'tan bekliyorlar. Ve yine biliyorlar ki her kışın sonunda bahar ve yaz yine gelecek. Ya biz biliyor muyuz bunları? Ömrümüzün kışını yaşarken yine bahar gelecek diyebiliyor muyuz. Kışın ortada olmayan dostlar yazın dallarımıza salıncak kurmak istediğinde sakınmadan kucağımızı açabiliyor muyuz onlara? Şu ağaçlardan alacağımız ne çok ders var değil mi?
