Bu Gün Açan Gül Yarın Kül
Kadriye Doğan
Yahya Kemal Beyatlı’nın Sessiz Gemi şiiri beni hep çok etkilemiştir.
Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil, ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli,
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.
Ölümü bu kadar güzel anlatan başka bir şiir var mı bilmiyorum. Buradaki gemi metaforunu Mevlana hazretleri de kullanıyor ve diyor ki hayat yolculuğu gemiye binmiş insanların yolculuğuna benzer geminin güvertesine çıkıp kıyıda kalan sevdiklerine bakarlar, kendilerine el sallayan insanların gitgide onlardan uzaklaştıklarını görürler. Kıyı uzaklaşır, uzaklaşır insanlar küçücük kalır ve en nihayetinde artık görünmez olurlar. Mevlana hazretleri Halbuki giden kendileridir diyor. Uzaklaşan kendileridir, görünmez olan kendileridir. Ve sen insanoğlu günler, aylar mevsimler geçip gidiyor sanıyorsun. Oysa geçip giden sensin. Bu dünyada yolcu olan biziz sevgili dostlar. Her şey geçip gidecek. Acılarımız üzüntülerimiz de gitgide küçülecek ve kaybolacak. Hiçbir şey aynı kalmayacak. Musluğumuzdan akan su hep farklı su, ayağımızı bastığımız toprak hep farklı toprak. Bu gün açan gül yarın kül.
